maandag 20 oktober 2008

Koh Lanta


15 oktober 2008
Aangekomen in Hat Yai laten we ons afzetten op het busstation. We zien alleen maar minibussen en toeristenbureaus. Ach wel kunnen ons altijd laten informeren, gezien het feit we toch geen flauw idee hebben waar we nu weer naar toe willen gaan.
We dienen enige tijd te moeten wachten voor de eerstvolgende bus vertrekt. We kunnen naar verschillende eilanden. De man van het reisbureau spreekt helaas erg slecht engels en kan ons niet veel vertellen of aanbevelen.

Ik ga kijken of er ergens koffie valt te scoren, Roel blijft bij de koffers.
Op de hoek van de straat zit nog zo'n reisbureautje. Hier zitten al wat mensen te wachten. Ik vraag de zeer behulpzame man van het reisbureau wat over verschillende eilanden. Hij raadt aan om naar Koh Lanta te gaan, met de andere toeristen mee. Mijn gevoel over deze optie is vele malen beter als waar ik Roel heb achter gelaten en ik ga hem dan ook snel halen. We gaan er met een smoesje van wat eten snel vandoor en gaan naar de buren....die kan ons ook helpen met het boeken van een vlucht voor de laatste dag terug naar Bangkok. Ziezo. Een half uurtje later is dat ook geregeld. Blij en opgelucht wachten we het busje af.

Eenmaal in het busje begint het kennismaken met de andere reizigers. We leren een Zweeds stel, Natalia en Benjamin, en een Frans gezin, Medi, Hadja en hun 3,5 jaar oude zoontje Elijah kennen. Niemand heeft nog wat geboekt op Koh Lanta, maar Medi heeft de naam van een bar waar we verder geholpen worden.
Na een lange reisdag komen we na 3 resorts te hebben bekeken en afgekeurd, terecht op Kaw Kwang beach resort.
Het is reeds donker, maar de beide heren vinden het een goede plek om te blijven. De beach-bungalow hebben Roel en ik in ieder geval goed gekeurd. De volgende morgen kan ik het alleen maar met de heren eens zijn. Wat een weelderig paradijs zijn we in beland! Het lijkt een sprookje: Azuurblauwe zee, bergen die uit de zee op reizen, een zwembad pal aan de zee....

Ons bescheiden resort op Koh Lanta

Het resort is gloednieuw. De verklaring wordt al snel door de gastheer gegeven. Ook dit resort is hevig getroffen geweest op 2e kerstdag 2004 door de Tsunami.

Er wordt in de nabije omgeving nog steeds hevig aan de weg getimmerd om alles te vernieuwen. Als we later met ons gehuurde brommetje samen met onze resort-genoten het eiland verkennen zien we nog duidelijk sporen van de Tsumami. Niet iedereen heeft blijkbaar voldoende geld om het weer op te bouwen voor zichzelf. Hele lappen grond liggen nog braak. We zien echter wel dat het voornamelijk weer in opbouw is, en dat mensen er niet met de pakken bij neer blijven zitten. Wat ook herinnert aan de ramp zijn de bordjes met evacuatieroutes of dat je je in de "tsunami hazard-zone" bevindt.

We stoppen voor een drankje bij een barretje aan het strand. Het is een rastabar. Reggae muziek, roog-groen-geel overal, mannen met rastahaar en een zeer (van nature of door de hasj?) relaxed uiterlijk en een prachtig strand.

rastafari bar

Na de koffie besluiten Roel en ik er alleen verder op uit te trekken. Wij zijn niet van die strandgangers, en de rest van ons reisgezelschap wel wat meer.

We komen uit bij een dirt road die lijdt tot een nationaal park. We besluiten een kijkje te nemen. Ik hou de boomtoppen in de gaten om aapjes te spotten. Eenmaal in het park zien we ze ook daadwerkelijk. We komen uit bij de vuurtoren van het eiland, die werkelijk als in een postkaart gesitueerd is. Het is bijna onwerkelijk hoe mooi het hier is. We zijn blij dat we de beslissing hebben genomen om hierheen te gaan.



's avonds, na een verfrissende duik, eten we met Natalia en Benjamin bij de pier. Een rustig seafood restaurantje.
Na het eten zitten we op het resort naar de volle maan te kijken. Het is vloed. Het water rolt in rustige golven tegen de boulevard aan. Langs het strand verschijnen krabbetjes van ongeveer 10 cm. Ze rennen allemaal dezelfde kant uit. Alsof ze allemaal dezelfde belangrijke missie hebben. Wat een leuk gezicht. Als je met de zaklamp schijnt staan ze eventjes stil. In de war gebracht door het felle licht.
Wat kan het simpele leven toch zo mooi zijn.

Ik krijg een weemoedig gevoel als ik bedenk dat we over een paar dagen al weer terug zijn in Nederland....Ik wil hier liefst voor altijd blijven.

Geen opmerkingen: